Magia - 28 Kwiecień 2020, 23:20 Temat postu: Wiosna w poezji 
Leśmian Bolesław Ty przychodzisz jak noc majowa… Biała noc, noc uśpiona w jaśminie… I jaśminem pachną twe słowa… I księżycem sen srebrny płynie… Kocham cię… Nie obiecuję ci wiele… Bo tyle co prawie nic… Najwyżej wiosenną zieleń… I pogodne dni… Najwyżej uśmiech na twarzy… I dłoń w potrzebie… Nie obiecuję ci wiele… Bo tylko po prostu siebie… Jak powietrze. Jak dziurę w starym swetrze. Jak drzewo na polanie… Po prostu kocham cię… kochanie. Czy pozwolisz, że ci powiem… W wielkim skrócie i milczeniu… Że ci oddam i otworzę… W ciszy serc, w potoków lśnieniu… Słowa dwa przez sen porwane… Przez noc ukryte… przez czas schwytane… Słowa dwa, co brzmią jak śpiew, dwa proste słowa…. kocham cię. Magia - 28 Kwiecień 2020, 23:32 
Magia - 28 Kwiecień 2020, 23:40 
Magia - 28 Kwiecień 2020, 23:44 Leśnych fiołków bukiecik dostałem, Maleńki okruch błękitnego nieba, Zaklęte w zapach piękno doskonałe, Którym swą miłość wiosna chce wyśpiewać. Jeszcze czuć na nich dotyk Twojej dłoni, Jeszcze drżą płatki muśnięte ustami, Wciąż czuję mgiełkę fiołkowej woni, I Twoich oczu spojrzenia aksamit. Odtąd już zawsze wiosna będzie miała, Zapach fiołków i Twoje spojrzenie, Którego ciepłem chwilę zatrzymałaś, Wpisując w pamięć słoneczne marzenie. Magia - 29 Kwiecień 2020, 00:02 
zgryźliwy tetryk - 29 Kwiecień 2020, 19:39 Adam Mickiewicz Pan Tadeusz (fragment księgi XI) O roku ów! kto ciebie widział w naszym kraju! Ciebie lud zowie dotąd rokiem urodzaju, A żołnierz rokiem wojny: dotąd lubią starzy O tobie bajać, dotąd pieśń o tobie marzy. Z dawna byłeś niebieskim oznajmiony cudem I poprzedzony głuchą wieścią między ludem; Ogarnęło Litwinów serca z wiosny słońcem Jakieś dziwne przeczucie, jak przed świata końcem, Jakieś oczekiwanie tęskne i radośne. Kiedy pierwszy raz bydło wygnano na wiosnę, Uważano, że chociaż zgłodniałe i chude, Nie biegło na ruń co już umaiła grudę, Lecz kładło się na rolę i schyliwszy głowy, Ryczało, albo żuło swój pokarm zimowy. I wieśniacy ciągnący na jarzynę pługi Nie cieszą się jak zwykle s końca zimy długiéj, Nie śpiewają piosenek, pracują leniwo, Jakby nie pamiętali na zasiew i żniwo. Co krok wstrzymują woły i podjezdki w bronie I poglądają s trwogą ku zachodniéj stronie, Jakby s téj strony miał się objawić cud jaki. I uważają s trwogą wracające ptaki. Bo już bocian przyleciał do rodzinnéj sosny I rospiął skrzydła białe, wczesny sztandar wiosny; A za nim krzykliwemi nadciągnąwszy pułki, Gromadziły się po nad wodami jaskułki, I z ziemi zmarzłéj brały błoto na swe domki. W wieczor słychać w zaroślach szept ciągnącéj słomki; I stada dzikich gęsi szumią po nad lasem, I znużone na popas spadają z hałasem, A w głębi ciemnéj nieba, wciąż jęczą żurawie. Słysząc to nocni stróże pytają w obawie, Skąd w królestwie skrzydlatém tyle zamieszania, Jaka burza te ptaki tak wcześnie wygania. Aż oto nowe stada, jakby gilów, siewek, I szpakow, stada jasnych kit i chorągiewek Zajaśniały na wzgórkach, spadają na błonie. Konnica! dziwne stroje, niewidziane bronie, Półk za półkiem, a środkiem, jak stopione śniegi, Płyną drogami kute żelazem szeregi; Z lasów czernią się czapki, rzęd bagnetów błyska, Roją się nieźliczone piechoty mrowiska. Wszyscy na północ: rzekłbyś że w on czas z wyraju[3] Za ptactwem i lud ruszył do naszego kraju, Pędzony niepojętą, instynktową mocą. Konie, ludzie, armaty, orły, dniem i nocą Płyną; na niebie gorą tu i ówdzie łuny, Ziemia drży, słychać biją stronami pioruny — Wojna! wojna! Niebyło w Litwie kąta ziemi, Gdzieby jéj huk nie doszedł; pomiędzy ciemnemi Puszczami, chłop którego dziady i rodzice Pomarli nie wyjrzawszy za lasu granice, Który innych na niebie nie rozumiał krzyków Prócz wichrów, a na ziemi prócz bestyi ryków, Gości innych nie widział oprócz spółleśników; Teraz widzi na niebie, dziwna łuna pała, W puszczy łoskot, to kula od jakiegoś działa Zbłądziwszy s pola bitwy, dróg w lesie szukała Rwąc pnie, siekąc gałęzie. Żubr brodacz sędziwy Zadrżał we mchu, najeżył długie włosy grzywy, Wstaje na wpół, na przednich nogach się opiera, I potrząsając brodą zdziwiony spoziera, Na błyskające nagle między łomem zgliszcze: Był to zbłąkany granat, kręcie się, wre, świszcze, Pękł z hukiem jakby piorun; żubr pierwszy raz w życiu Zląkł się i uciekł w głębszém schować się ukryciu. Bitwa! gdzie? w któréj stronie? pytają młodzieńce, Chwytają broń, kobiety wznoszą w niebo ręce, Wszyscy pewni zwycięstwa, wołają ze łzami: Bóg jest z Napoleonem, Napoleon z nami! O wiosno! kto cię widział wtenczas w naszym kraju, Pamiętna wiosno wojny, wiosno urodzaju, O wiosno, kto cię widział jak byłaś kwitnąca Zbożami i trawami a ludźmi błyszcząca, Obfita we zdarzenia, nadzieją brzemienna! Ja ciebie dotąd widzę piękna maro senna! Urodzony w niewoli, okuty w powiciu, Ja tylko jedną taką wiosnę miałem w życiu. Magia - 30 Kwiecień 2020, 21:18 
Staff Leopold - Maj Po złotej pogodzie Majowej i bzowej Powoli zapada Zmierzch także majowy. Obudził się wietrzyk Łagodny i miękki I brzozom podnosi Zielone sukienki. Przycicha swawolnie, Na trawę się kładzie I czeka na księżyc Zaplątany w sadzie. Magia - 30 Kwiecień 2020, 21:25 
KONWALIE Jeszcze kwitną, jeszcze dzwonią i częstują swoją wonią, Bielą delikatnych kwiatów I zielenią aromatów. Takie skromne, takie śliczne I niewinne i liryczne Gdzieś schowane w cieniu, w lasku Nie lubią poklasku. Pochylają kwiatki , wstydliwie wzdychają- majowym kochankom serca skradają. Ach, przysiądę z ranną rosą na leśnej polanie, aby złapać kroplę szczęścia- dla ciebie kochanie. - Janina Halagarda Magia - 30 Kwiecień 2020, 21:30 
Wizard Oskar - Czerwone tulipany Jakże są piękne czerwone tulipany. Prężą się dumnie w kierunku słońca. Każdy z nich chce być pokochany. I niech ta miłość trwa wciąż, bez końca. Lecz żywot ich nie trwa zbyt długo. Ubrane w perły rosy oczekują ust i dłoni. Chcą im szeptać zaklęcia, być serca sługą... Przytulić słodkie uczucie lub je obronić. Magia - 30 Kwiecień 2020, 21:40 STOKROTKI - Adam Asnyk Jakże żałuję tej szczęśliwej pory, Kiedy stokrotki kwiatek pospolity Zdał mi się w cudne ubranym kolory I budził w sercu dziecinne zachwyty. I kiedy długie majowe wieczory Spędzałem, patrząc w jasnych ócz błękity, Cichego szczęścia pełen i pokory, Bijący sercem, a nigdy niesyty. A choć to było kwiecie takie skromne, Nigdym się z prawdą marzeń nie rachował, Bom miał rozkoszą serce nieprzytomne; I kiedym usta różane całował, Tom nic nie pragnął i nic nie żałował — I dziś drżę jeszcze, gdy tę chwilę wspomnę... |
||||||
