[Magia]

Jesieñ w poezji..

[Magia]

[Magia]

Jak nie kochaæ jesieni...

Jak nie kochaæ jesieni, jej babiego lata,
Li¶ci niesionych wiatrem, w rytm deszczu tañcz±cych.
Ptaków, co przed podró¿± na drzewach usiad³y,
Czekaj±c na swych braci, za morze lec±cych.

Jak nie kochaæ jesieni, jej barw purpurowych,
Szarych, ¿ó³tych, czerwonych, srebrnych, szczeroz³otych.
Gdy bia³± mg³± otuli zachodz±cy ksiê¿yc,
Koj±c w twym s³abym sercu, codzienne zgryzoty.

Jak nie kochaæ jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pe³nej têsknoty za tym, co ju¿ nie powróci.
Chryzantemy pobieli, dla tych, których nie ma.
Szronem ³±ki maluje, ukoi, zasmuci.

Jak nie kochaæ jesieni, siostry listopada,
Tego, co królowanie blaskiem ¶wiec rozpocznie.
I w swoim majestacie uczy nas pokory.
Bez s³owa na cmentarze wzywa nas corocznie.
Tadeusz Wywrocki


Li¶cie jesienne

Li¶cie jesienne le¿± po brzegach dróg, mieni±c siê jedn± po³ow± têczy.
Wygl±daj± jak rozsypane ró¿e wszelkich barw.
W stawie dr¿± z³ote plamy. Rz±d drzew odbija siê w nim ró¿nie: wierzba - mg³± siw±, czerwona leszczyna - skrzyd³em motyla, topole - ciemnymi kolumnami.
Sko¶ne marmurowe schody, prowadz±ce ku wodzie, odbijaj± siê w gl±b i w przeciwn± stronê ni¿ prowadz±, tworz±c klin.
Zadarte li¶cie wierzby p³yn± jak d¿onki, wiatrem popychane.
Wysoko przelatuj±ce samoloty sun± przez g³êbinê jak czarne p³otki, ma³± gromad±.
Woda ¿yje, drzewa budz± siê dzisiaj.
Wieje bowiem wiatr, który ró¿ni siê od innych jak chuchniêcie od dmuchniêcia.
Z g³êbi piersi natury p³ynie to serdeczne chuchanie: wiatr halny.
Kto jeszcze nie wypowiedzia³ swojej mi³o¶ci, zdradzi siê z ni± w taki dzieñ.
Oto jest niekalendarzowy powrót wiosny.
Wiosna - kaprys, wiosna - ³aska.
Mo¿emy siê jej wszêdzie i zawsze spodziewaæ, tej Wiosny Niezale¿nej, zarówno w zimie, jak i w setnym choæby roku ¿ycia.

Maria Jasnorzewska Pawlikowska

[Magia]

J e s i e ñ

Jesieñ mnie cieniem zwiêd³ych drzew dotyka,
S³oñce rozp³ywa siê gasn±cym z³otem.
Pier¶cieñ dni moich z wolna siê zamyka,
Czas mnie otoczy³ zwartym ¿ywop³otem.

Ledwo ponad mogê siêgn±æ okiem
Na pola szarym cichn±ce milczeniem.
Serce u¶mierza siê têtnem g³êbokiem.
Czemu nachodzisz mnie, wiosno, wspomnieniem?

Tak wiele wa¿nych spraw mam do zachodu,
Zanim z mym cieniem zostaniemy sami.
Czemu mi rzucasz kamieñ do ogrodu
I m±cisz moj± rozmowê z ptakami?

Leopold Staff



O jesieni, jesieni

Niech siê wszystko odnowi, odmieni....
O jesieni, jesieni, jesieni .....
Niech siê noc± do g³êbi prze¼rocza
nowe gwiazdy urodz± czy stocz±,
niech siê spe³ni, co siê nie odstanie,
choæby krzywda, choæby ból bez miary,
nies³ychane dla serca ofiary,
gniew czy mi³o¶æ, ¿ycie czy skonanie,
niech siê tylko co¶ prêdko odmieni.
O jesieni!... jesieni! ... jesieni!

Ja chcê burzy, ¿eby we mnie z si³±
znowu serce gorza³o i bi³o,
¿eby ¿ycie unios³o mnie ca³±
i jak trzcinê w objêciu ³ama³o!
Nie trzymajcie, nie wchod¼cie mi w drogê
ju¿ siê tyle rozprys³o wêdzide³ ...
Ja chcê szczê¶cia i bólu, i skrzyde³
i tak d³u¿ej nie mogê, nie mogê!
Niech siê wszystko odnowi, odmieni! ...
O jesieni! ... jesieni! ... jesieni.

I³³akowiczówna Kazimiera

[Magia]

Astry

Znowu wiêdn± wszystkie zio³a,
Tylko srebrne astry kwitn±,
Zapatrzone w ch³odn± niebios
Toñ b³êkitn±...
Jak¿e smutna teraz jesieñ!
Ach, smutniejsza ni¿ przed laty,
Choæ tak samo ¿ó³kn± li¶cie
Wiêdn± kwiaty
I tak samo noc miesiêczna
Sieje jasno¶æ, smutek, ciszê
I tak samo drzew wierzcho³ki
Wiatr ko³ysze
Ale teraz braknie sercu
Tych upojeñ i uniesieñ
Co swym czarem o¿ywia³y
Smutna jesieñ
Dawniej mia³a noc jesienna
D¼wiêk rozkoszy w swoim hymnie
Bo anielska, czysta postaæ
Sta³a przy mnie
Przypominam jeszcze teraz
Bladej twarzy alabastry,
Krucze w³osy - a we w³osach
Srebrne astry...
Widzê jeszcze ciemne oczy...
I pieszczotê w ich spojrzeniu
Widzê wszystko w ksiê¿ycowym
O¶wietleniu..

Adam Asnyk




Jesienna zaduma

Nic nie mam
Zdmuchnê³a mnie ta jesieñ ca³kiem
Nawet nie wiem
Jak tam sprawy z lasem,
Rano wstajê, poemat chwalê
Biorê siê za s³owa, jak za chleb
Rzeczywi¶cie, tak jak ksiê¿yc
Ludzie znaj± mnie tylko z jednej
Jesiennej strony
Nic nie mam
Tylko z daszkiem nieba zamy¶lony kaszkiet
Nie zwa¿am
Na mody byle jakie
Piszê wy³±cznie, piszê wy³±cznie
Uczuæ starym drapakiem
Rzeczywi¶cie tak jak ksiê¿yc
Ludzie znaj± mnie tylko z jednej
Jesiennej strony

Jerzy Harasymowicz

[Magia]

P.S. Jesiennej mi³o¶ci

I oto nadesz³a pora
czerniawa traw z¿êtych
pozosta³ za nami
kosmos jesienny
przysz³o nam u drogowskazu
z napisem "donik±d" stan±æ
a w nas s³owa jak ptaki zmokniête
a w nas my¶li strachliwe jak zaj±c
i oto czas nadchodzi
wyja¶nieñ nie zbêdnych
stoimy obok chocia¿
na wyci±gniêcie rêki
¯eby choæ chwila niewielka
by spokój znowu znale¼æ
lecz w nas s³owa jak ptaki zmokniête
lecz w nas my¶li strachliwe jak zaj±c
i oto popatrzmy tylko
stoimy na rozdro¿u
z którego ka¿de odej¶æ
osobn± drog± mo¿e
I ka¿de z nas obce po¶ród
stron ¶wiata wybieraj±c
bo w nas s³owa jak ptaki zmokniêta
bo w nas my¶li strachliwe jak zaj±c
a tyle drogi przed nami
tyle ¶wiatów przed nami
a tyle pie¶ni jeszcze tyle pie¶ni przed nami

Wolna Grupa Bukowina


Jesienne wino

Z brzêkiem ostróg wjecha³em do miasta
Pod jesieñ by³o, czas z³otych li¶ci nasta³
W kieszeni worek srebra, czas do domu
Wtem za plecami wo³a g³os:

Usi±d¼ razem ze mn±, spróbuj mego wina
Z czere¶ni, wi¶ni, resztek lata
Choæ jesieñ siê zaczyna
Tyle tej jesieni jeszcze jest przed nami
Zd±¿ysz wróciæ do domu
Nim noc zawita nad drogami

S³oñce sta³o w zenicie bi³ po³udniowy ¿ar
A w gardle kurz przebytych dróg
Co tam, spocznê chwilê, przecie¿ nie zaszkodzi
Do przej¶cia niedalek± drogê jeszcze mam.
A ona kusi!

Usi±d¼ razem ze mn±, spróbuj mego wina
Z czere¶ni, wi¶ni, resztek lata
Choæ jesieñ siê zaczyna
Tyle tej jesieni jeszcze jest przed nami
Zd±¿ysz wróciæ do domu
Nim noc zawita nad drogami

Zbudzi³em siê w czerwieniach zachodu
Pod szar± karczm± co rynek zamyka
Zabra³a moje srebro, duszê i ostrogi
Zosta³o pragnienie i têpy g³owy ból
I pamiêæ jej s³ów:
A. Koczewski

[Magia]

JESIEÑ

Roze³ka³a siê jesieñ ³zami d¿d¿u mêtnemi,
W mgle zdrêtwienia ¶pi± mroczne, zasêpione ³any...
Ucich³o we mnie wszystko, pad³o w mrok podziemi.
Drzwi, co w ¶wiat czucia wiod±, g³ucho siê zawar³y,
Jestem jak serce gwiazdy wystyg³ej, umar³ej,
Gdzie¶ dawno przed tysi±cem wieków zapomnianej.

Na rany duszy k³adzie mg³a wilgotne p³ótna,
Co koj± ból. Usnê³a pamiêæ i sumienie.
Jest mi, jak gdyby nigdy troska ni my¶l smutna
Nie by³a duszy biczem ni ogniem, co pali.
Dobrze jej w znieczuleniu... Niech ¶pi! Ból hen -- w dali.
Niechaj nie wstaje s³oñce -- bo cichsze s± cienie...

A teraz tylko cienia pragnê, tylko ciszy,
By siê nie zbudzi³ potwór ciemny i ponury,
Co duszy mej widnokr±g zaleg³. Gdy us³yszy
D¼wiêk, gdy go zbudzi blask, zwraca swe lice
Ku mnie i z oczu krwawych ciska b³yskawice,
¦mieje siê gniewnie, jakby grzmot przebiega³ chmury.

Wo³a szyderczo, ¶wiec±c ¶lepi szkliwem bia³em,
¯em grzechy swe, miast zabiæ, stroi³ w têcz odzienie,
Ze mia³em i¶æ przez ciernie, a ja -- tchórz -- zosta³em,
¯em wielkich pragnieñ ptaki zabi³ pod³± d³oni±,
Co wyrzut maj± w oczach, mr±c, lecz siê nie broni±...
Niechaj nie wstaje s³oñce -- bo cichsze s± cienie

Teraz ¶pi potwór. Jesieñ p³acze ³zy mêtnemi,
W mgle zdrêtwienia ¶pi± mroczne, zasêpione ³any...
Ucich³o we mnie wszystko, pad³o w mrok podziemi.
Drzwi, co w ¶wiat czucia wiod±, g³ucho siê zawar³y.
Jestem jak serce gwiazdy wystyg³ej, umar³ej,
Gdzie¶ dawno przed tysi±cem wieków zapomnianej.
Leopold Staff



Pokochaj jesieñ

Spróbuj pokochaæ jesieñ
z niesamowitymi urokami
Spójrz ile piêkna niesie
obdarzaj±c ciê nowymi dniami.

Kolorowo jak wiosn±
barwne li¶cie ostatki zieleni
Dadz± chwilê radosn±
tw± szaro¶æ ¿ycia mog± odmieniæ.

Wieczór szybciej nastaje
s³oñce te¿ znika wcze¶niej ni¿ latem
Lecz nowe czy nie daje
chwile spokoju skorzystaj zatem.
Tadeusz Karasiewicz



Mi³y, ju¿ jesieñ

Czerwieni± li¶ci nas otula, babiego lata z³ot± smug±
I noc siê robi coraz d³u¿sza, mi³y jesieñ przysz³a ju¿
Wiatry wróci³y do nas znowu, ptaki z po³udnia s± ju¿ w domu
I s³ychaæ pierwsze kroki ch³odu, mi³y jesieñ przysz³a ju¿

A w nas jeszcze tyle wci±¿ rado¶ci jest
Tyle s³oñca z lata jeszcze w nas
I jesienny smutek nam nie grozi, wiem
Dobry los wci±¿ sprzyja nam

Ju¿ chmury stoj± w oknie, bezradny kasztan w deszczu tonie
Jak dobrze z tob± byæ, przy tobie, mi³y jesieñ przysz³a ju¿
Zmarzniêci i skulemi ludzie do domu biegn± byle szybciej
W kieszeniach nios± mokry smutek, mi³y jesieñ przysz³a ju¿

A w nas jeszcze tyle wci±¿ rado¶ci jest
Tyle s³oñca z lata jeszcze w nas
I jesienny smutek nam nie grozi, wiem
Dobry los wci±¿ sprzyja nam
Eleni

[Magia]

Jesieñ

Zanurzaæ zanurzaæ siê
w ogrody rudej jesieni
i li¶cie zrywaæ kolejno
jakby godziny istnienia


Chodziæ od drzewa do drzewa
od bólu i znowu do bólu
cichutko krokiem cierpienia
by wiatru nie zbudziæ ze snu


I li¶cie zrywaæ bez ¿alu
z u¶miechem ciep³ym i smutnym
a ma³y listek ostatni
zostawiæ komu¶ i umrzeæ
Edward Stachura



Trzy jesienie

Nie jestem wra¿liwa na lata umizgi,
Zima te¿ bez zagadek, na ogó³,
Lecz opêtana innym zjawiskiem
Wypatrzy³am - trzy jesienie co roku.

Ta pierwsza - ¶wi±teczna, gdy koniec i kwita
Z porz±dkami wczorajszego lata,
I li¶cie fruwaj± jak strzêpy zeszytów,
A dymek zanosi s³odkawym b³êkitem.
Jak mokro, jak pstro, ile ¶wiat³a.

Ju¿ pierwsze do tañca zbiegaj± siê brzózki
W przejrzystym stroiku na barkach,
Strz±saj± po¶piesznie ulotne swe ³ezki
Na s±siadkê, ot tak, przez parkan.

Lecz bywa to ledwie zadatek splendoru,
Liczone minuty - i oto
Mknie druga - posêpna, jak lekcja pokory,
Z nieodwracalno¶ci± nalotu.

I wszyscy od razu i bledsi, i starsi,
Zdewastowany szyk letni,
A tr±b z³ocistych marsz coraz dalszy
W zapachu odlata, w mg³ach rzednie...

W tych woniach stygn±cych, w kotarach tumanu
Twarda jaka¶ czai siê wie¶æ.
Wiatr szarpn±³, ods³oni³ - i sta³o siê samo,
¯e wszyscy pojêli: to koñczy siê dramat,
To nie trzecia jesieñ, to ¶mieræ.
Anna Achmatowa
Prze³o¿y³ Józef Ma¶liñski



Ostatnie zwiêd³y kwiaty...

Ostatnie zwiêd³y kwiaty, zwarzone kasztany
Siej± po szarej drodze li¶cie z³otordzawe.
Brunatnym skib ko¿uchem nakry³y siê ³any
I ziemia ¿egna krasê sw±, jak staro¶æ s³awê.

Wiatr przegania po polach siwych mgie³ tumany,
Zmar³e lato w zmierzch wioz± chmury nie³askawe,
A staw w zwierciedle wody do snu ko³ysanej
Tê charonow± piêkna odbija przeprawê.

I gdy w ga³êziach nagich trwog± krzyczy ptactwo,
W smutku pory znajduje duch powinowactwo
W³asnej doli i spada nañ brzemiê ¿a³oby.

Jak pielgrzym o g³az twardy wspomnieñ siê potyka,
Lecz je¶li siê pochyla, to li do rzemyka,
By cia¶niej opi±æ sanda³ na drodze przez groby.
Leopold Staff

[Magia]

Jesieñ

Kasztany z drzew str±caj± mali ch³opcy,
Po¿ó³k³e li¶cie niesie drog± wiatr.
Jesiennym ch³odem idziesz przesi±kniêty,
I przez to bardziej zszarza³ ca³y ¶wiat.
Ostatnie kwiaty wiêdn± na balkonach,
Zasypia wcze¶niej w bramie nocny stró¿.
I stare domy stoj± przemokniête,
na pustych oknach osiad³ ciê¿ki kurz.

Ty chcesz jesieni pe³nej s³oñca,
Z wiatrem, który li¶cie str±ca,
Choæ za chwilê Ciê przykryje ¶niegu zimna biel.
I ¿ycie ciê¿ko jest odmieniæ,
W¶ród szarych dni i serc kamieni,
Zapytaj siê cz³owieka obok,
Mo¿e on co¶ wie.

Kasztany z drzew spadaj± nam pod nogi,
Po¿ó³k³e li¶cie niesie drog± wiatr.
Przechodnie id±, tul±c siê do p³ótów,
Zziêbniête twarze kryj±c w fa³dach palt.
Jad±ce auta przecieraj± oczy
I woda sp³ywa z ich gumowych rzês.
I coraz ciemniej robi siê na dworze,
I wszystko to ma swój jesienny sens.
I wszystko to ma swój jesienny sens.
Krzysztof Daukszewicz



Dzieñ jesieni

Panie: ju¿ pora. Wielkie by³o lato,
Cieniom zegarów pozwól - niech siê d³u¿±
i po obszarach pozwól hulaæ burzom.
Owocom ka¿ dope³niæ siê, a je¶li
potrzeba, daj im ze dwa dni gorêtsze.
Do dojrza³o¶ci nak³oñ je i ze¶lij
s³odycz ostatni± w ciê¿kie wina wnêtrze.
Kto teraz domu nie ma, ju¿ go nie zdobêdzie.
Kto jest samotny, ten zostanie sam.
Czuwaæ i czytaæ, listy pisaæ bêdzie
d³ugie i po alejach - tam i sam -
b³±kaæ siê w li¶ci niespokojnym pêdzie.
Rainer Maria Rilke



Jesienne niebo

Jesienne niebo s³odkie, pe³ne ³aski
spowite w szal kaukaski,
przez drzew bezlistnych rozszczepione pêdzle
przeci±ga ró¿ow± frêdzlê.
I ku nadziei mej podchodzi z bliska,
s³odycz± mnie u¶ciskaj
i na têsknocie mej opiera d³onie
- pachn± ostatnie lewkonie.
Jesienne niebo s³odkie, pe³ne ³aski,
zwija swój szal kaukaski
a odrzuciwszy go, staje bez ruchu
z cekinem z³otym w uchu.
Maria Jasnorzewska Pawlikowska

[Magia]

Tyle smutku...

Tyle jest smutku w naszym wzroku,
Zbyt gorzko przyznaæ, zbyt bole¶nie,
¯e tylko i miedziany spokój
Pozosta³ nam w tym pó¼nym wrze¶niu.

Inny odebra³ mi sp³oszenie
I dreszcz, i ciep³o twego cia³a ...
W sercu, jesiennym nieskoñczenie,
Cisza siê deszczem rozszemra³a.

To nic. Przywyknê. Jak pociecha
Zrodzi³a siê ta prawda prosta,
¯e nic mnie w ¿yciu ju¿ nie czeka,
Tylko ten deszcz i ¿ó³ty rozk³ad.

A przecie by³em te¿ zrodzony
Do ¶wie¿szych barw, do czystych d¼wiêków...
Jak ma³o widzê dróg schodzonych,
Jak wiele pope³nionych b³êdów.

¯ycie... ból... szczê¶cie - mija wszystko...
¦mieszny fatalizm doczesno¶ci.
Ogród, jak nieme cmentarzysko,
Usia³y brzóz odarte ko¶ci.

I my zamrzemy, przeszumimy
Na podobieñstwo drzew ogrodu.
Pró¿no wiêc pragn±æ po¶ród zimy
Kwiatów, co gin± z przyj¶ciem ch³odu.
Sergiusz Jesienin



Jesieñ

Drzewa na wieczn± jesieñ schodz± w szare parki
przez pastelowe chwile przegni³ej pogody;
w zamglonych nocach dni kucaj±ce o zmrok;
czai siê pust± twarz± niebo bez ob³oków.

Rano... znowu siê budzê w przekroplonej ciszy,
sen odrasta w powiekach napêcznia³ych mêk±,
Szaro¶æ tañczy po szybach paj±czkami py³u,
pokój siê wpó³ unosi na ugiêtych rêkach
i sennie mi spogl±da w rozproszone oczy...

Rano... w szum odbiegaj± my¶li ju¿ odleg³e
i ty odp³ywasz w zachód mgie³ odesz³ym...
ulice wchodz± oknem, blade bezobliczem,
szorstk± powierzchni± bruków w szyby mg³ami spierzch³e.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dzieñ siê prze¶li¼nie d³ugim, lepkim ¶lizgiem
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
a¿ sp³ynie wieczór gêsty z szarych tapet
i westchnie jesieñ odleg³ych poci±gów wysapem,
Szaro¶æ pokoi podpali siê zgni³± purpur± chryzantem.
W nocy pies we mgle szczeka,
rozpruwa szwy ciszy
i czkawka echa kaszle z przegni³ych p³uc podwórz.
Nie chod¼ po zwiêd³ym zmroku, lepiej okno otwórz:
przestrzeñ powiewa w usta gorzk±, wonn± jesieñ.
Krzysztof Kamil Baczyñski



Wspomnienie

Mimozami jesieñ siê zaczyna,
z³otawa, krucha i mi³a,
To ty, to ty jeste¶ ta dziewczyna,
która do mnie na ulicê wychodzi³a.

Od twoich listów pachnia³o w sieni,
gdym wraca³ zdyszany ze szko³y,
a po ulicach w lekkiej jesieni
fruwa³y za mn± jasne anio³y.
Mimozami zwiêd³o¶æ przypomina
nie¶miertelnik ¿ó³ty - pa¼dziernik.
To ty, to ty, moja jedyna,
przychodzi³a¶ wieczorem do cukierni.
Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,
w parku p³aka³em szeptanymi s³owy.
Ksiê¿yc z chmurek prze¶witywa³ jesienny,
od mimozy z³otej majowy.

Ach czu³ymi, przemi³ymi snami
zasypia³em z nim gasn±cym o poranku,
w snach dawnymi bawi±c siê wiosnami,
jak ta z³ota, jak ta wonna wi±zanka.
Julian Tuwim